Η ιστορία του Joe: Ο Διαβήτης τύπου 1 από τα μάτια ενός παιδιού

Ένα 11χρονο αγόρι θυμάται την «θολή» ημέρα της διάγνωσης με Διαβήτη τύπου 1. Από την πιτσαρία, στα επείγοντα, και οι πρώτες σκέψεις για τον Διαβήτη από τα μάτια ενός παιδιού. 

«Ποτέ δεν είχα διαγνωστεί με κάτι σοβαρό πριν. Δεν είμαι βέβαιος ότι ακόμη ήξερα και ποια ήταν η διάγνωση. Τα περισσότερα παιδιά ηλικίας 8 ετών δεν θα το έκαναν. Τα περισσότερα παιδιά ηλικίας 8 ετών δεν θα χρειαζόταν να το κάνουν. Αλλά αυτό δεν ίσχυε για μένα…

Το πάρτι γενεθλίων

Καθισμένος στην Pizza Express, στο τέταρτο πάρτι γενεθλίων της αδερφής μου, η μυρωδιά της φρέσκιας ψημένης πίτσας μας είχε σπάσει τη μύτη και συνοδεύονταν από κραυγές ευχαρίστησης και ευτυχίας. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα είχε αποτυπωθεί στο δικό μου μυαλό αν δεν συνέβαινε αυτό που συνέβη μερικές εβδομάδες αργότερα…

Το δικό μου το μυαλό ήταν «κολλημένο» στην ακατανίκητη δίψα μου. Σα να έδινα μάχη με τη δίψα και την κούραση. Δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά και ακόμα και τα λίτρα νερού που έπινα με λύσσα μου άφηναν ένα αίσθηση αφυδάτωσης. Κάθε δευτερόλεπτο ήταν μια μάχη σε έναν πόλεμο που είχα αρχίσει να χάνω, η συνείδηση ​​μου σιγά-σιγά εξαφανίζονταν, καμένη γη! Ο ήχος του «Happy Birthday» ακούγεται σαν από μακριά για μένα… είχα αρχίσει να χάνομαι…

Εγώ συνέχιζα να λέω στον εαυτό μου: «Θα είσαι εντάξει, είσαι απλά κουρασμένος. Έχει απλά πάρα πολύ ζέστη».

Αυτό ήταν όλο, έτσι;

Λάθος.

Ήταν πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Μια απειλητική παρουσία περνούσε μέσα από τα σωθικά μου, καταστρέφοντας τη σάρκα μου, καταστρέφοντας τα όργανα μου, μετατρέποντας το αίμα μου σε οξύ (κυριολεκτικά). Ήταν ένας σιωπηλός, μυστικός εχθρός που παραμόνευε.

Μέχρι τη στιγμή που έφτασε το γλυκό -που έμοιαζε λες και πέρασαν αιώνες- με κυρίευσε μια αίσθηση καχυποψίας και φόβου, η αίσθηση ότι κάτι ήταν λάθος, πέρα ​​από τη γνώση ενός οχτάχρονου. Ήμουν συγκλονισμένος με ομιχλώδη σύγχυση.

Στην πραγματικότητα με επανέφερε σαν χαστούκι η φωνή της μαμάς μου.

«Τιιιιιιιιιιιιι;;;;;;;;;;» απάντησα απότομα.

«Ώρα να φύγουμε» είπε η μαμά μου, με τη θλιβερή φωνή της να προδίδει το προσποιητό χαμόγελό της.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, η μαμά και ο μπαμπάς μου είπαν ότι ήταν ώρα για διάβασμα, καθώς ο αδερφός μου και εγώ κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο με απορία.

Από την πιτσαρία, στα επείγοντα

«Θα πάμε μια βόλτα από το νοσοκομείο να σε δούνε λίγο» μου είπε η μαμά μου με ήμερο τρόπο. «Είμαι βέβαιη ότι δεν θα έχεις κάτι, αλλά καλύτερα να είμαστε σίγουροι», πρόσθεσε, με εκείνο το προσποιητό χαμόγελο στο πρόσωπό της για άλλη μια φορά.

Το αίσθημα του υποψίας έγινε ένα γιγάντιο κύμα φόβου που με κατέκλεισε.

Το νοσοκομείο ήταν φωτεινό και καθαρό. Οι αχτίδες του φωτός μου έκαιγαν τα μάτια. Ένιωσα εκτεθειμένος, απροστάτευτος, σαν ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα. Οι μυρωδιές από τα φάρμακα μου έκαιγαν τη μύτη. Είχε εκκωφαντική ησυχία εκείνο το δωμάτιο.

Η πρώτη μέτρηση

Μπήκαμε σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο όπου μας περίμενε μια νοσοκόμα με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη και μια άγνωστη συσκευή στο χέρι. Πόσο εξοικειωμένος θα κατέληγα να είμαι με αυτή τη συσκευή! Εκεί, όμως, δεν ήξερα ότι αυτά τα gadgets θα γινόταν σύντομα οι σύντροφοί μου και το αιώνιο βάρος μου.

Η νοσοκόμα έβαλε το δάχτυλό μου κάτω από τη μικρότερη από αυτές τις συσκευές («Τι είναι αυτό; Ξύστρα» αναρωτήθηκα). Μια άλλη σκέψη φόβου. Η μέτρηση έγινε. «Τσακ» . Το βελονάκι μπήκε στη μαλακή μου σάρκα. Τα δάκρυα φώτισαν στα μάτια μου καθώς μια σταγόνα αίματος εμφανίστηκε στο δάχτυλό μου. Η συσκευή που μοιάζει με αριθμομηχανή «ρούφηξε» το αίμα μου σαν να είχα νερό. Έσφιξα τα δόντια μου για να μην κλάψω.

Την επόμενη ώρα ήταν όλα σα σε όνειρο. Ξαφνικά με έτριβαν με μια κρέμα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου μπαλώματα μεμβράνης τοποθετούταν πάνω. Ένιωθα να παγώνει το αίμα μου. Πολύ σύντομα, η νοσοκόμα επέστρεψε με μια ακόμη συσκευή. Αυτή τη φορά πιο επιφυλακτικός και παρατηρητικός, κοίταξα με θλίψη τη μεγαλύτερη βελόνα που είχα δει ποτέ. Το χέρι της νοσοκόμας κινήθηκε.

Δεν υπήρχε τίποτα να γελάσεις εδώ…

Λίγο αργότερα ο πόνος μου μούδιασε το χέρι. Ένιωσα να με ζουλάνε όπως κάνουμε στο πορτοκάλι για να βγει ο χυμός του. Ωστόσο, ο εγκέφαλός μου εργάζονταν σε μια φρενίτιδα, προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι αυτή η απρόσμενη λέξη: «ΔΙΑΒΗΤΗΣ;».

Ένα φλας ταρακούνησε το κεφάλι μου. Η απόλυτη φρίκη ήταν πλέον γεγονός καθώς, μόλις την επόμενη εβδομάδα, συνειδητοποίησα πως είχα ακούσει μερικά μεγαλύτερα αγόρια να κάνουν ένα αστείο για τον διαβήτη. Αλλά αυτό το αστείο αφορούσε κέικ, υπερφαγία και λίπος. Κοίταξα στο στήθος μου και είδα ότι δεν είχα τίποτα από αυτά. Δεν υπήρχε τίποτα να γελάσεις εδώ.

Το μυαλό μου βρήκε παρηγοριά στη φαντασία. Όπως ήμουν ξαπλωμένος στο σκοτάδι, ψάχνοντας για την αγκαλιά του ύπνου, άρχισαν να σκέφτομαι τους νέους μου «συντρόφους» που θα με συντρόφευαν πλέον μέρα και νύχτα για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Βελονάκια μέτρησης, βελόνες ινσουλίνης, μετρητής, ταινίες, ινσουλίνη, μπουκαλάκι, emla.

Ο ύπνος επιτέλους με πήρα, αλλά η αληθινή ξεκούραση δεν θα έρθει ποτέ ξανά…

Από το insulinnation.com