FEATUREDΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΗΤΗΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αποκλεισμός παιδιού με Διαβήτη από σχολική εκδρομή: Διχασμένη η διαβητική κοινότητα – Έπρεπε τελικά να πάει το παιδί ή όχι;

Αναστάτωση έχει προκληθεί στα social media (και όχι μόνο) μετά την δημοσιοποίηση του περιστατικού κατά το οποίο δεν επετράπη σε μαθητή της Α’ Γυμνασίου να ακολουθήσει τους συμμαθητές του στην ετήσια εκδρομή του σχολείου του λόγο του Διαβήτη του, και την επιστολή του Συλλόγου Νέων Ελλήνων με Διαβήτη (ΣΥΝΕΔ) στον Υπουργό Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου και τον Υπουργό  Υγείας κ. Αν. Ξανθό σχετικά με το θέμα.

Άλλοι πάσχοντες ή γονείς παιδιών με Διαβήτη υποστηρίζουν ότι το παιδί έπρεπε να πάει στην ετήσια εκδρομή από τη στιγμή που η μητέρα του είχε στείλει έγγραφη επιστολή στην Διεύθυνση του σχολείου με την οποία έδινε την συγκατάθεσή της ο γιος της να ακολουθήσει τους συμμαθητές του στην συγκεκριμένη δραστηριότητα και τόνιζε ότι ο ίδιος έχει την ικανότητα αυτοελέγχου του Διαβήτη του, ενώ άλλοι κρίνουν  ότι από τη στιγμή που ο σχολικός νοσηλευτής παρουσίασε κώλυμα να συνοδεύσει το παιδί, εκείνο δεν ήταν δυνατό να πάει στην εκδρομή καθώς οι καθηγητές που θα ακολουθήσουν την εκδρομή δεν μπορούσαν να αναλάβουν την ευθύνη.

Διαβάστε τις σκέψεις μιας μητέρας παιδιού με Διαβήτη για το πρόσφατο θέμα του αποκλεισμού μαθητή με Διαβήτη από τη σχολική εκδρομή, όπως μας ήρθαν στο email του site.

«Τη στιγμή που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ η διαβητική κοινότητα να μείνει ενωμένη και δυνατή απέναντι στον αποκλεισμό ενός παιδιού με Διαβήτη (και του κάθε παιδιού με Διαβήτη) από τη σχολική εκδρομή λόγω της πάθησής του, ακούγονται φωνές ανενημέρωτες, φοβικές, ρατσιστικές, μέχρι και υβριστικές… από ανθρώπους που είτε πάσχουν οι ίδιοι είτε τα παιδιά τους από Διαβήτη.

Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχουν πάσχοντες (ή μητέρες πασχόντων παιδιών) που ντρέπονται για τη νόσο τους (ή αυτή των παιδιών τους) και θεωρούν ότι ο Διαβήτης είναι μια νόσος που πρέπει να βάζει στο περιθώριο της ζωής τους πάσχοντες και να τους αποκλείει από την ζωή και τις εμπειρίες της.

Ο φόβος δείχνει να καπελώνει την λογική αλλά και την ευαισθησία με τον οποία η κοινωνία πρέπει να διαχειρίζεται τους Διαβητικούς και εν γένει όλους όσοι πάσχουν από ένα χρόνιο νόσημα και διαφοροποιούνται από την «κανονικότητα».

Ποιος όμως είναι αυτός ο φόβος;

Ο φόβος της ευθύνης. Μιας ευθύνης που δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί μια δύσκολη στιγμή, που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει σε μια υπογλυκαιμία και τι βοήθεια να παρέχει στον νοσούντα. Την ξέρετε όλοι αυτή τη βοήθεια… είναι η γνωστή βοήθεια που ειδικά οι μανούλες με παιδιά με Διαβήτη καλούμαστε ΑΠΕΙΡΕΣ φορές να προσφέρουν στο παιδί τους.

Αλήθεια όμως, ένας εκπαιδευτικός – παιδαγωγός έχει δικαίωμα να μην ξέρει;

Να μην γνωρίζει την πάθηση που βλέπει καθημερινά στη ζωή ενός παιδιού (αφού τον έχει αναλάβει ο σχολικό νοσηλευτής δεν χρειάζεται να μάθει, την έχει κάποιος άλλος την ευθύνη), να αγνοεί ποσοστά που χτυπάνε καμπανάκια για τη ραγδαία αύξηση του Διαβήτη τύπου 1 στα παιδιά, και να κλείνει τα μάτια σε ΚΑΤΙ που τον ξεβολεύει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας (και μερικές φορές -δυστυχώς- του μηνιάτικου).

Ποιο είναι αυτό το κάτι;

Ο ρόλος του ως παιδαγωγός που σκοπό έχει εκτός από το διδάξει στα παιδιά μας γλώσσα, μαθηματικά και γεωγραφία και να μεταφέρει ξερή γνώση (κάτι το οποίο βέβαια είναι κι αυτό υπό αίρεση δεδομένης της ύπαρξης παραπαιδείας), να τους ανοίξει το μυαλό, να τους συστήσει το διαφορετικό και να τους διδάξει να το δέχονται και να το σέβονται, να πάρει τον φόβο του άγνωστου από τα κεφαλάκια τους. Γιατί δεν υπάρχει άγνωστο. Όποιος θέλει να μάθει, μαθαίνει.

Μήπως αυτά ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ εκπαιδευτικούς (ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΦΥΣΙΚΑ) είναι εκτός ύλης;

Ο καθένας μπορεί φυσικά να έχει την άποψή του… Έχει όμως και την ευθύνη των συνεπειών που αυτή φέρει.

Ναι, για μερικούς ανθρώπους ο διαβήτης μπορεί να πρέπει να μένει κρυφός για να μην «στιγματιστεί» ο πάσχοντας, βάζοντας σε κίνδυνο τόσο τη σωματική όσο και την ψυχολογική του υγεία.

Ναι, για κάποιους πάσχοντες μπορεί να είναι πιο βολικό να «κλειστούν» στην πάθησή τους από τον να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους γιατί αυτό δεν φέρει καμία ευθύνη.

Ναι, για κάποιες μανούλες μπορεί ένα παιδί με διαβήτη πρέπει να είναι αποστασιοποιημένο από τις εμπειρίες της ζωής έτσι ώστε να έχουν εκείνες πιο εύκολα τον έλεγχο και το παιδί να είναι πάντα ασφαλές.

Και ναι, για κάποια μερίδα ανθρώπων ο διαβήτης να πρέπει να γυρίσει δεκαετίες πίσω, όταν ακόμα οι Διαβητικοί κρυβόταν για να κάνουν τη μέτρησή τους ή δεν έκαναν καθόλου ινσουλίνη γιατί… ντρέπονταν, όταν ο Διαβήτης ήταν… αυτό που δεν κάνει να τρως γλυκά και χρειάζεται να πίνεις ξύδι, και όταν όλα έμπαιναν «κάτω από το χαλί» γιατί… τι θα πει ο κόσμος που δεν ξέρει.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ας αναρωτηθούν: Αυτή τη ζωή θέλουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους;

Την στιγμή που ο Διαβήτης αποτελεί τη μάστιγα του αιώνα και που η επιστήμη δαπανά καθημερινά υπέρογκα ποσά στην έρευνα για την αντιμετώπιση (και, γιατί όχι, την οριστική θεραπεία) του, η ερώτηση είναι μία;

Την ευθύνη για το μέλλον τελικά ποιος την παίρνει;

Μια περήφανη μαμά ενός περήφανου γλυκού παιδιού»

 

Μοιραστείτε το: