Προσωπική ιστορία: «Πώς βιώνει ο σύζυγός μου τον Διαβήτη μου»
Μια γυναίκα με Διαβήτη τύπου 1, σε μια κατάθεση ψυχής της προσωπικής της ιστορίας, περιγράφει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο πώς είναι για έναν άνθρωπο, να είναι παντρεμένος με ένα άτομο που ζει με τη νόσο. Τι σημαίνει για τον σύζυγό της η δική της πάθηση και πώς αυτή «λειτουργεί» στη σχέση τους ως ζευγάρι;
«Διαβάζω από καιρού εις καιρόν κλινικές μελέτες για το Διαβήτη. Στις τελευταίες τους σελίδες, υπάρχει πάντα ένα κριτήριο που ρωτά αν η μελέτη δέχεται «υγιή άτομα». Φυσικά, στη δική μου περίπτωση, το κουτάκι, που σημειώνεται δίπλα του, είναι πάντα τσεκαρισμένο στο «όχι». Είναι μια περίεργη υπενθύμιση της κατάστασης της υγείας μου.
Και όμως! Όταν κοιτάζω τη θαυμάσια ζωή μου με τον άντρα μου, αυτό το κουτάκι, μου θυμίζει πόσο ευγνώμων είμαι που εκείνος με δέχεται ακριβώς έτσι όπως είμαι –μαζί με τη δύσκολη, χρόνια πάθησή μου.
Το να ανταλλάσεις όρκους αιώνιας αγάπης με τον σύντροφό σου και να υπόσχεσαι να βρίσκεσαι δίπλα του «στην ασθένεια και στην υγεία» δείχνει να είναι τόσο εύκολο, σε μια θεωρητική και γενική βάση. Φυσικά θα είσαι εκεί όταν η γυναίκα σου μεγαλώσει. Φυσικά θα μείνεις δίπλα της σε δυσάρεστα γεγονότα, ατυχήματα ή ασθένειες. Φυσικά! Αλλά το… θεωρητικό γίνεται πολύ συγκεκριμένο, όταν η αγαπημένη σας ζει με μια χρόνια πάθηση.
Όταν δίνεις αυτούς τους όρκους, υπόσχεσαι να αγαπάς κάποιον ότι κι αν φέρει το άγνωστο, μερικές φορές τρομακτικό, μέλλον και ότι θα είσαι δίπλα του, βράχος ακλόνητος στα κύματα της ζωής. Με τον διαβήτη -και όλες τις χρόνιες παθήσεις- όλες αυτές οι υποσχέσεις μετράνε δέκα φορές πιο πολύ… και πιο ουσιαστικά. Δεν υπάρχει «άστο για αύριο», όταν αντιμετωπίζεις την «απειλή» των υψηλών ή χαμηλών σακχάρων ή επιπλοκών στο εδώ και τώρα.
Τι σημαίνει όμως τελικά «όρκος αιώνιας αγάπης» στην ζωή με έναν πάσχοντα από διαβήτη;
Για τον σύζυγό μου «όρκος αιώνιας αγάπης» σημαίνει ότι έχει πάντα μαζί του ένα επιπλέον σνακ όταν πηγαίνουμε για πεζοπορία, ότι είναι πάντα για ‘μένα ο άνθρωπος που θα τρέξει να μου φέρει χυμό ή ζάχαρη σε μια βραδινή υπογλυκαιμία, ότι πάντα προτεραιότητά του θα είναι η υγιεινή διατροφή και η άσκηση, ότι θα γίνει λάτρης της χαμηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες διατροφής, ότι θα είναι πάντα πρόθυμος να αντιμετωπίσει τις ατελείωτες επισκέψεις μου στον γιατρό, τις εξετάσεις αίματος, τις συνταγογραφήσεις, ότι θα με στηρίζει πάντα ότι αντιμετωπίζω διακρίσεις λόγω διαβήτη, ότι θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει το άγνωστο μέλλον -με ότι αυτό φέρει-, και ότι θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου όταν εγώ ψυχολογικά «σπάω» και κουράζομαι.
Με τις ταινίες γλυκόζης κρυμμένες στην τσέπη του μπουφάν του, υποσχέθηκε να με αγαπάει για όσα χρόνια ζω πάνω σε αυτή εδώ τη γη, μαζί με την χρόνια, δαπανηρή, αόρατη, αναμφισβήτητα περίπλοκη και απρόβλεπτη πάθησή μου. Και γι ‘αυτό θα είμαι για πάντα ευγνώμων, με ή χωρίς διαβήτη».
Από το insulinnation.com