Η διαχείριση του Διαβήτη τύπου 1 στους ενήλικες διαφέρει ανάλογα με την ηλικία τους

Ο τρόπος με τον οποίο οι ενήλικες διαχειρίζονται τον Διαβήτη τους (τύπου 1) διαφέρει ανάλογα με την ηλικία και την αναπτυξιακή βαθμίδα στην οποία βρίσκονται, διαπιστώνει μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Diabetes Care.

Η Margaret M. McCarthy, Ph.D., από το Πανεπιστήμιο Nory της Νέας Υόρκης του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και η Margaret Grey, Dr.PH, RN, από την Σχολή Νοσηλευτικής του Yale στο Orange, Conn., εξέτασαν τα μοτίβα συμπεριφορών όσων πάσχουν από Διαβήτη τύπου 1 και διαχειρίζονταν οι ίδιοι την πάθησή τους και τους γλυκαιμικούς τους δείκτες σε δείγμα 7.153 ενηλίκων που συμμετείχαν στο μητρώο κλινικών για τον Διαβήτη τύπου 1.

Η μελέτη

Οι συμμετέχοντες ταξινομήθηκαν σε τέσσερα στάδια ανάπτυξης ενηλίκων: αναδυόμενοι νέοι (ηλικίας 18 έως <25 ετών), νέοι (ηλικίας 25 έως <45 ετών), μεσήλικες (45 έως 65 ετών) και ηλικιωμένοι (ηλικίας ≥ 65 ετών).

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αναδυόμενοι νέοι και οι ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας (ηλικιωμένοι) είχαν τα υψηλότερα και χαμηλότερα επίπεδα Γλυκοζυλιωμένης Αιμοσφαιρίνης (HbA1c) αντίστοιχα (8,4 ± 1,7% και 7,3 ± 0,97% αντίστοιχα).

Η πιθανότητα χρήσης αντλίας ινσουλίνης ή συστήματος συνεχούς παρακολούθησης της γλυκόζης ήταν χαμηλότερη για τους αναδυόμενους ενήλικες (56% και 7% αντίστοιχα) ενώ οι ίδιοι είχαν περισσότερες πιθανότητες να χάσουν τουλάχιστον μία δόση ινσουλίνης ανά ημέρα και είχαν ένα επεισόδιο διαβητικής κετοξέωσης στο προηγούμενο έτος (3% και 7% αντίστοιχα).

Σε κάθε ηλικιακή ομάδα, διάφοροι παράγοντες συσχετίστηκαν με Γλυκοζυλιωμένη Αιμοσφαιρίνη A1c ≥7%. Η συχνότητα των ελέγχων της γλυκόζης στο αίμα και οι χαμένες δόσεις ινσουλίνης ήταν παράγοντες που σημειώθηκαν σε όλες τις ομάδες.

«Όταν συζητάμε για την αυτοδιαχείριση του διαβήτη, οι γιατροί και όσοι ασχολούνται με την αντιμετώπιση της νόσου πρέπει να εξετάζουν το αναπτυξιακό στάδιο του πάσχοντα καθώς και τις ξεχωριστές κάθε φορά ανάγκες και απαιτήσεις της ζωής του, όπως την δουλειά του, το οικογενειακό του περιβάλλον, τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις, τον τρόπο της ζωής του και την ύπαρξη συγγενών νοσημάτων, και να προσαρμόζουν την προτεινόμενη αγωγή σε αυτά ακριβώς τα δεδομένα» αναφέρουν.

Από το medicalxpress.com