Προσωπική ιστορία: «Μην πυροβολείτε τον «πρεζάκια» (εκτός κι αν η σφαίρα εμπεριέχει ινσουλίνη)»

Μια προσωπική ιστορία για τη ζωή με τον Διαβήτη που τολμά να ακουμπήσει ευαίσθητα θέματα με ρεαλισμό, με γλώσσα σκληρή, «γροθιά» για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση ένας χρόνια πάσχοντας.

«Γειά σε όλους.
Με λένε…
Δεν είναι αυτό που έχει σημασία τώρα -το πώς με λένε.
Σημασία έχουν αυτά που θέλω να πω.
Βαρέθηκα, κουράστηκα, μπούχτησα.
Από τότε που με θυμάμαι, από τότε που ήμουν μικρός σε ηλικία άνθρωπος, και εμφανίστηκε ο διαβήτης, τίποτα δεν είναι εύκολο.
Προσπαθώ διαρκώς να βρω θετικά σημεία σε όλη αυτήν την κατάσταση, αλλά αδυνατώ.
Και μην μου πείτε ότι, υπάρχουν και χειρότερα. Δεν είναι επιχείρημα αυτό.

Δεν είμαι διαβητικός άνθρωπος.
Έχω διαβήτη.
Μαζί με πάρα πολλά ακόμα στοιχεία, θετικά κι αρνητικά.

Δεν μου αρέσει αυτό που βιώνω.
Δεν μου αρέσει που κυνηγάω νούμερα, αριθμούς και στατιστικές.
Μιλάνε πολλοί -είτε γιατροί είτε άνθρωπο επίσης με διαβήτη- για ποιότητα ζωής.

Ποια ποιότητα ζωής;
Αλήθεια; Αλήθεια τώρα;
Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας;

Πώς μπορώ να ζήσω καλά, χαρούμενος και πλήρης άνθρωπος, με το φόβο και την αγωνία βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων πιθανών συνεπειών;
Πώς;
Πώς μπορώ να ζήσω όμορφα, όταν κανείς γιατρός δεν με ακούει, αρνείται να ακούσει αυτά που λέω;
Όταν ακόμα και ο άνθρωπος επίσης με διαβήτη, θα μου κουνήσει το δακτυλάκι, ότι κακώς κάνω αυτά που κάνω, ότι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη είναι άνω του 9, ότι, ότι, ότι, …
Χωρίς να με ρωτήσει πώς είναι η ζωή μου, πώς επιβιώνω, πώς ζω την κάθε ημέρα, πώς είναι οι υπόλοιποι τομείς της ζωής μου, αν έχω υποστήριξη, κατανόηση, βοήθεια από άλλους ανθρώπους, πώς νοιώθω, τί σκέφτομαι.

Νοιώθω σα να έχω καταδικαστεί σε διαρκή αγωνία κι αργό θάνατο, χωρίς την ύπαρξη ενδιάμεσης ζωής.
Και πιστέψετέ με, είναι πολλοί, πάρα πολλοί οι άνθρωποι που βιώνουν αντίστοιχες και χειρότερες καταστάσεις, και δεν επιλέγουν να εκφραστούν και να μιλήσουν, ακριβώς επειδή, όταν, κάποια φορά το τόλμησαν, αντιμετώπισαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τη δημόσια κατακραυγή.

Όλο αυτό το μοτίβο 365/24/7 έχει καταντήσει ανυπόφορο.

Ακραίες συνθήκες καιρού, κρύου ή ζέστης, μπορούν να με ρίξουν στα τάρταρα, να με διαλύσουν σωματικά ΚΑΙ ψυχολογικά.
Το σύστημά μου έχει γίνει πιο ευαίσθητο έως και αδύναμο στην αντιμετώπιση εξωτερικών και εσωτερικών απειλητικών ή επικίνδυνων καταστάσεων.
Η ινσουλίνη δεν είναι φάρμακο, ούτε και κάποιο ακριβοθώρητο συμπλήρωμα διατροφής.
Είναι ο λόγος που μπορώ εγώ τώρα, με 400mg/dl (ναι, καλέ μου κριτή, μην φρικάρεις, κι άκουσέ με πρώτα πριν ανοίξεις το στοματάκι σου ή σκεφτείς ότι είμαι μαλάκας, ασόβαρος, αφελής), να σου γράφω αυτά που σου γράφω.
Ακόμα κι έτσι.

Κι όχι. Δεν είναι μεμψιμοιρία.
Δεν είναι απαισιοδοξία.
Δεν είναι γκρίνια.
Είναι καθαρή, ατόφια εξάντληση.

Ο λόγος που συνεχίζω ίσως είναι οι άνθρωποι που αγαπάω κι ελπίζω να με αγαπούν κι αυτοί, και οι μικρές καθημερινές χαρές, με όλα τα δεδομένα κι αυτονόητά τους για πολλούς.
Όχι, δεν είναι οι γιατροί.
Όχι, δεν είναι οι συνασθενείς μου.
Πονάω πολύ, εξίσου πολύ, και γι’αυτούς.
Και μάλιστα, κάποιους από αυτούς τους θαυμάζω κιόλας, που κατορθώνουν να είναι χαρούμενοι ΚΑΙ ρυθμισμένοι.

Δεν αντέχω πια να μιλάω σε γιατρούς.
Κανείς δεν ακούει, άλλωστε.
Το ξαναλέω.

Ακόμα και να κινδυνέψει η ζωή σου, για όλα φταίει ο διαβήτης και η «αρρυθμισιά» σου, σύμφωνα με τα ιατρικά λεγόμενα.
Ωραίος ο ρεαλισμός, δε λέω, αλλά από πότε αυτός έρχεται σε πλήρη αντίθεση και σκληρή εναντίωση με την ανθρωπιά, την ενσυναίσθηση και την προσπάθεια κατανόησης;
Αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, αν έτσι πρέπει να είναι, από πότε καταλύθηκε η Ανθρωπιά;

Δεν μου αρέσει να φοβάμαι, δεν μου αρέσει να με φοβίζουν.

Προκειμένου να με κινητοποιήσουν ή να επικαλεστούν τον ρεαλισμό μου που βασίζεται κυρίως σε νούμερα και στατιστικές.
Δεν μου αρέσει πια να μιλάω σε ανθρώπους με διαβήτη.
Κουράστηκα να σκέφτομαι και να συνδιαλέγομαι με όρους υδατανθράκων, γλυκοζυλιωμένης, μονάδων ινσουλίνης, επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, βασικής, γευματικής, διορθωτικής, προγευματικών και μεταγευματικών ελέγχων, και χίλια δυο άλλα δεδομένα.

Κανείς δε με ρώτησε αν είμαι χαρούμενος άνθρωπος, πώς είμαι χαρούμενος άνθρωπος, αν μπορώ να είμαι χαρούμενος άνθρωπος.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με την αιτία ή τον σκοπό.
Με το «κριτήριο αληθείας».

Αυτό το κείμενό μου αποτελεί μια (πρώτη) έκφραση – κραυγή προς όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους στο θέμα -διαβήτης-, γιατρούς κι εξαρτώμενους.

Όχι, κύριοι.
Δεν είμαστε ακόμα αρκετοί.
Αρκετοί πιθανώς για τους εαυτούς μας, ναι, να είμαστε.

Αλλά, ο ένας για τον άλλον, όχι.
Όχι ακόμα.

S.P.»

Από το sweetlife-gr.blogspot.com