Ο δάσκαλος πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι Άνθρωπος

Γράφει η Ελένη Μπαρμπαλιά,

Πρόεδρος ΣΥ.Δ.Α.

Θα μπορούσε κανείς να κάνει διατριβή  στο bullying που δέχονται μαθητές  με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις μέσα στη σχολική κοινότητα.

Στα χρόνια που περάσανε έχουμε γνωρίσει ιστορίες  παιδιών που γυρνάνε σπίτι με θλιμμένη τη ματιά τους, αφού οι συμμαθητές τους μεταφέρουν τις βλακώδεις ερωτήσεις των γονέων τους του στυλ : «Γιαννάκη άμα κάνω παρέα μαζί σου θα κολλήσω διαβήτη;»  Ερωτήσεις που πληγώνουν, ερωτήσεις που καταδεικνύουν την κοινωνική αμορφωσιά μιας κοινωνίας που δεν έχει αποτινάξει από πάνω της κοινωνικά στερεότυπα και αντιλήψεις σκουριασμένες από το παρελθόν.

Πώς να ξεχάσουμε τη δασκάλα κάπου σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας, η οποία επέπληξε τη μαθήτρια με διαβήτη και της ζήτησε να βγει εκτός αίθουσας για να κάνει την ινσουλίνη της ή να μετρήσει την τιμή του σακχάρου. Αμίμητη η αιτιολογία αυτής της συμπεριφοράς από την ίδια τη δασκάλα η οποία  δήλωσε ότι στη θέα των ενέσεων τα παιδιά ωθούνται στα ναρκωτικά.

Πάντοτε όμως υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα που μας χαρίζουν αισιοδοξία και χαμόγελο και μας πεισμώνουν για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.

Το diabetes life αλίευσε την παρακάτω ανάρτηση  από το χρονολόγιο  του Αλέξανδρου Πετρά, Γενικού Γραμματέα της Ένωσης Γονέων και  Φίλων παιδιών του Σικιαριδείου Ιδρύματος στη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης facebook.

«Όταν τα Πτυχία δεν έχουν σημασία αλλά μετράει ο Χαρακτήρας, η Ψυχή και η Συνολική Παιδεία:

Μία πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιημένες καταστάσεις…
Χωρίς να είναι Κοινωνική Λειτουργός ή Ψυχολόγος, νεαρή Πτυχιούχος καθηγήτρια, χωρίς να έχει ευθύνη και χωρίς καμία προτροπή, ύψωσε το ανάστημά της απέναντι σε μία τάξη που ασκούσε «φιλικό…» bullying σε έναν μαθητή με Σακχαρώδη Διαβήτη, κάθε φορά που άρχιζε να χτυπάει ο συναγερμός της αντλίας συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης με τον οποίο ειδοποιείται ο πάσχοντας για κάθοδο ή άνοδο των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα του.
Ένας συναγερμός που μπορεί να αποτρέψει την υπογλυκαιμία ή την υπεργλυκαιμία, δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν τον διαβητικό στο νοσοκομείο!
Η Φοίβη Άκουσε, Είδε και Νίκησε! Παλεύοντας τρεις ολόκληρους μήνες.

«Έπιασε» την πονεμένη ματιά, του «Φταίχτη» που δεν είναι κανονικός … σαν τους άλλους και του ανταπέδωσε την τρυφερότητά της «ανοίγοντας την στοργική αγκαλιά της» με σθεναρή Αντίδραση.

Φοίβη, σε κέρδισε η Φιλολογία και σε έχασε η Ειδική Αγωγή.
Γέμισες όμως Φιλοσοφία και Κερδίζεις τους βαλμένους – πίσω από τις κλειστές πόρτες … -στο περιθώριο.
Το «Μπράβο!» Δεν! είναι αρκετό, το «Εύγε!» είναι το αρμόζον και πιο πάνω δεν έχει!
Μείνε Αυτή που Είσαι!»

 

Η καθηγήτρια Φοίβη λοιπόν δεν έχει σχέση με τη δασκάλα που επέπληξε το κοριτσάκι που έκανε μέτρηση σακχάρου μέσα στην τάξη εν ώρα μαθήματος.

Η Φοίβη δεν θα μπορούσε, εάν ήταν διευθύντρια, να αρνηθεί την εγγραφή παιδιού με διαβήτη στο σχολείο , όπως έχει συμβεί χρόνια πριν στη Γερμανική Σχολή ή σε νηπιαγωγείο της Λάρισας,  αλλά θα έψαχνε, θα ρωτούσε, θα έβρισκε τον τρόπο να βοηθήσει για να καλυφθούν οι ανάγκες που απορρέουν από την πάθηση του σακχαρώδη διαβήτη.

Ευχαριστούμε τη Φοίβη και κάθε Φοίβη, γιατί είναι εδώ μάχιμη με τις ευαισθησίες που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο με Α κεφαλαίο.

Ευχαριστούμε και τον Αλέξανδρο Πετρά,  o oποίος ήρθε σto Diabetes Run, περπάτησε μαζί μας και άκουσε με προσοχή τα σημαντικά που  απασχολούν τη κοινότητα των πασχόντων με διαβήτη. Ο φίλος Αλέξανδρος   έμαθε για την αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης, είδε κάμποσους να τη φοράμε και τους συναγερμούς να βαράνε και όλοι να γελάμε ψάχνοντας από ποιον ακούστηκε ο ήχος προειδοποίησης. Έτσι κατάλαβε το μεγαλείο της νεαρής καθηγήτριας που αντιμετώπισε με πείσμα και υπομονή  την άγνοια των συμμαθητών του παιδιού που φορούσε την αντλία. .

Μας αρκεί, όμως, μόνο μία Φοίβη; Όχι. Θέλουμε πολλές και πολλούς σαν την Φοίβη. Και εδώ τον πρωτεύοντα ρόλο τον έχει το Υπουργείο Παιδείας, που πρέπει να ανοίξει τις πόρτες του και να σχεδιάσει κατάλληλες ενταξιακές πολιτικές για τους μαθητές με σακχαρώδη διαβήτη.