Προσωπική εμπειρία: Η συγκινητική ιστορία του Ηλία και το όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα

Ο Hλίας Καψωμενάκης, αθλητής ποδηλασίας μεγάλων αποστάσεων, δρομέας και άνθρωπος με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1, μας διηγείται την προσωπική του ιστορία με τον Διαβήτη, πώς κατάφερε να μην αφήσει ούτε μια στιγμή το πρόβλημα της υγείας του να του στερήσει το παραμικρό από αυτά που είχε σκοπό να κάνει στη ζωή του και πώς ο Νοέμβριος του 2016 τον βρήκε να τερματίζει τον Κλασσικό Μαραθώνιο, κάνοντας έτσι το μεγάλο του όνειρο, πραγματικότητα.

Από τον Hλία Καψωμενάκη

«Πάντα ήμουν της άποψης ότι κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται στη ζωή μας έχει σκοπό να μας κάνει πιο δυνατούς! Έτσι, ακόμα και όταν διαγνώστηκα πριν από 25 (και πλέον) χρόνια με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 δεν πίστεψα ότι θα μου στερούσε κάτι από αυτά που είχα σκοπό να κάνω. Τα επόμενα χρόνια με βρήκαν να κάνω τη δική μου οικογένεια, έγινα δύο φορές περήφανος πατέρας και συνεχίζω να κάνω αυτό που ξέρω πια καλά! Να εργάζομαι με όρεξη και να πραγματοποιώ όσα σχεδιάζω! Πέρασα από όλα τα στάδια, με τις χαρές του να πετυχαίνω τη σωστή ρύθμιση του Διαβήτη μου και τις λύπες του να μη ξέρεις τι φταίει και οι τιμές ακολουθούν τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία!

Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι φυσικά η οικογένειά μου που αντέχει ακόμα κάθε φορά που ακούει τα νέα μου σχέδια, ηαντλία ινσουλίνης μου που είναι ότι καλύτερο δώρο έκανα στον εαυτό μου, και η διάθεσή μου για άσκηση καθώς η… πολυδιψία των προδιαβητικών μου χρόνων που έγινε πια δίψα για χιλιόμετρα!

Το ήθελα, το σκεφτόμουν πολύ καιρό πριν, ρωτώντας και ψάχνοντας τι ποδήλατο να πάρω, τι θα χρειαστώ… Αυτό που σίγουρα δεν ήξερα ήταν μέχρι πού θα έφτανα και ελπίζω ακόμα να μην το έχω μάθει! Αν μπορούσα να το κάνω; Σίγουρα,αν θες κάτι θα το κάνεις, όλοι το ξέρουμε αυτό!

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για έναν διαβητικό στη ποδηλασία, όπως και το τρέξιμο αντοχής μεγάλων αποστάσεων, είναι πως πρέπει να είναι προετοιμασμένος για τα πάντα, είτε πρόκειται για μια διαδρομή 60 χλμ είτε για μια διαδρομή 600 χλμ. Μια υπογλυκαιμία τον καθιστά τόσο αδύναμο που δεν μπορεί να στηριχθεί καν στο ποδήλατο. Σωστή προετοιμασία, μετρήσεις, διατροφή και τα απαραίτητα εφόδια είναι η βασική συνταγή για να αρχίσει ένας διαβητικός να γνωρίζει τον μαγικό κόσμο της ποδηλασίας αποστάσεων!

Τα πρώτα χιλιόμετρα μέσα στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2013, έφεραν τη συμμετοχή μου τον Ιούνιο στη πρώτη δοκιμασία των 100χλμ όπου στον εθνικό δρυμό του Σουνίου με θερμοκρασίες περί των 45 βαθμών κατάλαβα τη σημασία της ενυδάτωσης στον αθλητισμό.

Τα μαθήματα συνεχίστηκαν τον Σεπτέμβριο με τη συμμετοχή μου στα 200χλμ του γύρου Αττικής, που ήταν και η πρώτη μου δοκιμασία σε αυτή την απόσταση! Μια άτυχη στιγμή σε προπόνηση τον επόμενο μήνα, ένα σπασμένο χέρι και δύο μήνες εκτός προπονήσεων, μου στέρησαν τη συμμετοχή στα δύο τελευταία brevet του 2014.

Το 2014, έχοντας ήδη προλάβει να κάνω 5000χλμ μέσα στο 2013, θα κάνω το πρώτο μου 300άρι  καθώς και ακόμα έξι brevet 200χλμ προσθέτοντας ακόμα 10000χλμ μέσω προπονήσεων.

Παράλληλα, ήρθε και η ενασχόληση με το τρέξιμο λαμβάνοντας μέρος σε αγώνες 10χλμ και δειλά δειλά σε ημι-μαραθωνίους, μη κρύβοντας ακόμα ένα στόχο, που δεν είναι άλλος από τη συμμετοχή σε ένα μαραθώνιο 42χλμ και ειδικότερα στον Κλασσικό Μαραθώνιο !

Για το 2015 πια, όπως και για το 2016 οι στόχοι ήταν δεδομένοι, 200χλμ, 300χλμ, 400χλμ, 600χλμ τα οποία και έγιναν με επιτυχία! Τα 400χλμ ολοκληρώθηκαν σε 27 ώρες ποδηλατώντας συνεχόμενα ημέρα και νύχτα ενώ τα 600χλμ ολοκληρώθηκαν σε 37 ώρες ποδηλατώντας συνεχόμενα δύο ημέρες και μια νύχτα! Παράλληλα, αφού έτρεξα σε κάποιους ημι-μαραθωνίους, ο Νοέμβριος του 2016 με βρήκε να τερματίζω τον Κλασσικό Μαραθώνιο ολοκληρώνοντας έτσι με το καλύτερο τρόπο όσα είχα βάλει σαν στόχο και με όρεξη πια να συνεχίσουμε μεγαλώνοντας όμως τη παρέα μας!

Τα οφέλη από τον αθλητισμό είναι γνωστά και ορατά σε μικρό ή μεγάλο βαθμό σε όλους μας, αρκεί να τολμήσουμε αυτό που θέλουμε γιατί σίγουρα το μπορούμε!»