Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο σχολείο τα παιδιά με Διαβήτη

Σοβαρά προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού και μπούλινγκ αντιμετωπίζουν συχνά στο σχολικό περιβάλλον τα παιδιά με Διαβήτη ενώ επιτακτική κρίνεται η ανάγκη παρουσίας σχολικού νοσηλευτή στις εκπαιδευτικές μονάδες.

Σοβαρές καταγγελίες για διευθυντές σχολείων που αρνούνται να εγγράψουν παιδιά που πάσχουν από Διαβήτη, αλλά και για δασκάλους που απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα προκειμένου να μετρήσουν το σάκχαρό τους ή να κάνουν την ινσουλίνη τους, έκανε στο Πρακτορείο FM ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ), Χρήστος Δαραμήλας. Στοιχεία για τα περιστατικά αυτά είναι στην κατοχή της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ.

Σύμφωνα με όσα ανέφερε, υπάρχουν επίσης σοβαρά προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού και μπούλινγκ που αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά.

Ταυτόχρονα επισημαίνει την επιτακτική ανάγκη παρουσίας σχολικού νοσηλευτή στις εκπαιδευτικές μονάδες.

Σχολικοί νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί και γονείς

Όπως εξηγεί, η ύπαρξη σχολικού νοσηλευτή προβλέπεται από τον νόμο, ωστόσο οι διορισμοί της εν λόγω ειδικότητας για τη σχολική χρονιά που πέρασε πανελλαδικά ήταν ελάχιστοι σε σχέση με τις ανάγκες που υπάρχουν.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, κάθε χρόνο στην Ελλάδα προστίθενται περίπου 500 παιδιά κάτω των 16 ετών στα ήδη εκδηλωμένα περιστατικά με διαβήτη, τα οποία υπολογίζεται ότι ανέρχονται σε περισσότερα από 35.000.

Όπως εξηγεί ο Χρήστος Δαραμήλας, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με διαβήτη δεν έχουν εποχικότητα και είναι πάντα επίκαιρα και συνυφασμένα με την αποδοχή και κατανόηση του προβλήματος.

Αυτό που είναι πολύ σημαντικό επίσης είναι το θέμα της αντιμετώπισής του από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, ειδικά στα δημοτικά σχολεία και στους παιδικούς σταθμούς.

«Το πρόβλημα εντοπίζεται συγκεκριμένα στο ότι η απαίτηση που έχει ο διαβήτης στη μέτρηση του σακχάρου ή στη χορήγηση ινσουλίνης για να πραγματοποιηθεί ένα γεύμα, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αναλάβει κάποιος εκπαιδευτικός, γιατί του απαγορεύεται, αλλά θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τον σχολικό νοσηλευτή», αναφέρει.

Επίσης τονίζει ότι συχνά οι γονείς αναγκάζονται να μη δουλεύουν για να φροντίζουν τα παιδιά στα διαλείμματα.

«Συνήθως ο γονιός είναι εκείνος που θα φροντίσει να πάει στο πρώτο διάλειμμα για να κάνει τη μέτρηση στο παιδί και να του δώσει την απαραίτητη δοσολογία ινσουλίνης, προκειμένου να μπορέσει να πάρει το γεύμα του» εξηγεί.

Αυτό «στερεί από τον γονιό την εργασία και την επαγγελματική του δραστηριότητα. Ναι μεν είναι γονιός και θα συνεχίσει να το κάνει, ωστόσο με την υποστήριξη του σχολικού νοσηλευτή, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποφευχθεί».

Άρνηση εγγραφής σε μαθητές με Διαβήτη

Άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι ο φόβος του δασκάλου μήπως το παιδί παρουσιάσει επιπλοκές από τη νόσο μεταφέρεται στον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος μπαίνει στη διαδικασία να αρνηθεί να εγγράψει τον συγκεκριμένο μαθητή στο σχολείο.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, «έχουν γίνει διάφορες ενέργειες και στο παρελθόν και ακόμα και σήμερα που μιλάμε, σε διάφορα σχολεία, σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο σε απομακρυσμένες περιοχές, αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, όπου, δυστυχώς, διευθυντές δεν δέχονται αυτά τα παιδιά».

Στις περιπτώσεις αυτές, αναγκάζεται η Ομοσπονδία να μεσολαβήσει, μέσω του υπουργείου Παιδείας, «για να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι δεν είναι κάτι τρομακτικό να έχουν στο σχολείο ένα παιδί με χρόνια πάθηση, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, και να εγγράψουν τελικά το παιδί στο σχολείο. Δυστυχώς είναι ένα συχνό φαινόμενο αυτό».

Μπούλινγκ, κοινωνική απομόνωση και ντροπή

Άλλο ζήτημα για τα παιδιά με διαβήτη, σύμφωνα με τον κ. Δαραμήλα, είναι ότι αντιμετωπίζουν και προβλήματα στις κοινωνικές τους σχέσεις με τα άλλα παιδιά. «Υπάρχει σαφώς και το λεκτικό μπούλινγκ αλλά και η απομόνωση που αντιμετωπίζει το παιδί όταν επιστρέφει στο σχολείο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που απαιτείται να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, προκειμένου να γίνει η διάγνωση της νόσου του. Εκεί ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτό από το οποίο πάσχει το παιδί και δημιουργείται σοβαρό ζήτημα, γιατί και τα υπόλοιπα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν από τι πάσχει ο συμμαθητής τους».

Τέλος, υπάρχει και το φαινόμενο δάσκαλοι να απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα για να μετρήσουν το σάκχαρό τους ή να κάνουν την ινσουλίνη τους.

«Και ίσως και ένα παιδάκι σε τόσο μικρή ηλικία να μην μπορεί ούτε το ίδιο να γνωστοποιήσει αυτό από το οποίο πάσχει», αναφέρει ο Χρήστος Δαραμήλας.

«Το παιδί ζητάει να βγει από την αίθουσα, προκειμένου να μετρήσει το σάκχαρό του ή να κάνει την ινσουλίνη του κι έχουμε περιπτώσεις, όπου δάσκαλοι απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα τη στιγμή που χρειάζεται. Και σαφώς τέτοιες καταστάσεις είναι τραγικές » τονίζει.

Ο Διαβήτης δεν είναι τρόμος

«Ένα παιδί με διαβήτη δεν είναι ανάπηρο», λέει ο Χρήστος Δαραμήλας. «Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια πάθηση και ένα παιδί με σακχαρώδη διαβήτη έχει πλήρη σκέψη και λειτουργία και μπορεί να συμμετέχει σε οποιουδήποτε είδους δραστηριότητα και σχολική και εξωσχολική. Ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι τρόμος» καταλήγει.