Οι σκέψεις μιας μαμάς: Τι σημαίνει να είσαι μητέρα ενός παιδιού με Διαβήτη

«Μια μέρα ξυπνήσαμε σε μια νέα πραγματικότητα. Την πραγματικότητα ότι το σώμα του γιού μου ήταν σε «πόλεμο» με τον ίδιο του τον εαυτό και δεν ήταν πλέον υγιής».

Τι σημαίνει να έχει το παιδί σου Διαβήτη; Η Ashlea Mello, μητέρα του Landen, ενός παιδιού που διαγνώστηκε με Διαβήτη στην ηλικία των 10 ετών, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της, τους φόβους της και τις ελπίδες της, σε μια προσπάθεια να περιγράψει στον κόσμο πώς βιώνει μια μαμά την πάθηση του παιδιού της και τι αλλαγές αυτή φέρνει στη ζωή της.

«Όταν ο γιος μου Landen διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1, είχα μια κάποια -λανθασμένη όπως αποδείχτηκε- εικόνα για το ποιοι άνθρωποι παθαίνουν διαβήτη και γιατί διαγνώστηκαν. Θέλω να πω, αν κοιτάξει κάποιος στην Αμερική, ό,τι διαβάζουμε είναι σχετικά με τον Διαβήτη τύπου 2. Μαζί με τους τρόπους πρόληψης που περιλαμβάνουν δίαιτα και άσκηση.

Ο Διαβήτης τύπου 1 είναι η πιο σκοτεινή γωνία του διαβήτη και όταν μπαίνει στη ζωή σου, γίνεσαι ο ίδιος θεατής της ζωής σου που ελέγχεται από το σκοτάδι και το φόβο που σηματοδοτούν τον Διαβήτη τύπου 1. Και όταν το παθαίνει το ίδιο σου το παιδί αυτό σε διαλύει και κάνει να νιώθεις ανήμπορος.

Ολόκληρη η ζωή σου αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από τη φροντίδα αυτού του παιδιού. Κάθε στιγμή περιστρέφεται γύρω από τον διαβήτη, και αφιερώνεται στην ανάγκη σου να ελέγχεις, να διαχειρίζεσαι και να μην αισθάνεσαι τι αντίκτυπο έχει αυτή η διάγνωση στην εικόνα σου για τον εαυτό σου και στην υπόστασή σου ως μητέρα.

Η διάγνωση

Τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής μου ως μητέρα πέρασαν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στην υγεία των παιδιών μου και χωρίς να έχει χρειαστεί ποτέ να επισκεφτούμε τα επείγοντα. Και τα δύο παιδιά μου ζήτημα να είχαν πάρει στο σύνολο 5 φορές αντιβίωση στη ζωή τους. Μια μέρα όμως ξυπνήσαμε σε μια νέα πραγματικότητα. Την πραγματικότητα ότι το σώμα του Landen ήταν σε «πόλεμο» με τον ίδιο του τον εαυτό και δεν ήταν πλέον υγιής.

Έπρεπε πλέον να βάζει στο σώμα του μια ινσουλίνη που έφτιαξε ένας άνθρωπος ώστε να παραμείνει ζωντανός, επειδή το σώμα του δεν μπορούσε πλέον να κάνει τη δουλειά του για να τον κρατήσει ζωντανό. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αυτή τη μοναξιά που ένιωθα εκτός από τις άλλες μανούλες που έχουν παιδί με Διαβήτη, όπως τις αποκαλώ οι «D Moms» (Diabetic Moms).

Εκείνες μπορούν να δουν αυτή τη φωτογραφία και να δουν στη δική τους ζωή το βάθος αυτού που βλέπω και αισθάνομαι κι εγώ.

Όταν το έκανα αυτό, ένιωθα σαν να κλείνω την πόρτα της ευτυχίας για πάντα. Αλλά η φίλη μου η Σάρα (επίσης μαμά παιδιού με Διαβήτη) με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό. Ήξερε πώς ένιωσα όλον αυτόν τον χρόνο. Κι εγώ ξέρω πλέον ότι δεν είμαι μόνη σε αυτόν τον αγώνα ενάντια σε αυτή την πάθηση.

Ο αγώνας συνεχίζεται…

Αυτός ο αγώνας σε απορροφά και σε κάνει να θέτεις διαρκώς υπό αμφισβήτηση τις ικανότητές σου. Από την άλλη όμως καθημερινά αποδεικνύεις πάλι στον εαυτό σου ότι είσαι ικανή και μπορείς να τα καταφέρεις. Ο αγώνας συνεχίζεται, ακόμα και αν κλείνεις τα μάτια και  προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει, αυτός δεν σταματάει. Ο διαβήτης γίνεται πιο επιθετικός τη νύχτα. Όταν οι άμυνές σου είναι πεσμένες, παραμονεύει στις σκιές και απειλεί αυτούς που αγαπάς.

Αυτή η φωτογραφία αντιπροσωπεύει τόσα πολλά για μένα. Ηρεμία, μοναξιά, φόβο, αποχωρισμό, σκοτάδι… αλλά υπάρχει φως.

Μερικές μέρες αισθάνομαι ότι το μόνο που κάνω είναι να κυνηγάω το φως. Αισθάνομαι ότι το βλέπω μόνο να αργοσβήνει από την προσπάθεια μου να το κατακτήσω. Μου γλιστράει και μένω εξαντλημένη και ηττημένη.  Άλλες πάλι νιώθω τη ζεστασιά του έξω από το παράθυρο της ζωής μου. Σαν να μην μπορώ να το αποκτήσω ολόκληρο επειδή είμαι παγιδευμένη στον κόσμο του Διαβήτη».

Από το thediabeticjourney.com